Hij leed echter altijd onder zijn strenge en afstandelijke vader. "Mijn vader was een patriarch die geen andere mening tolereerde. We waren met vier kinderen en ik was de jongste. De oudste twee broers en zussen mochten wel studeren en gingen naar de middelbare school. Mijn vader gooide mijn droom om binnenhuisarchitect te worden snel overboord en zorgde er uiteindelijk voor dat ik in de leer ging als kok/kelner", vervolgt Guido terwijl hij aan een glas witte wijn nipt. "Er was altijd wel wat te doen thuis, we hadden elke dag bezoek en de deur stond altijd open. Mijn ouders waren uitstekende gastheren en als kind en tiener bakte ik graag taarten. "Mijn vader dacht waarschijnlijk dat ik beter af zou zijn in de horeca," vervolgt hij. Zijn opleiding als chef-kok/kelner in het voormalige Hotel 3 Mohren in Lermoos (nu Hotel Mohr Life) heeft hem ook geen windeieren gelegd. Guido voelde zich al snel thuis in de keuken en in de bediening en na 4 jaar opleiding was Guido zelfs nog 10 jaar in dienst bij zijn opleidingsorganisatie. Kort daarna kreeg hij een verleidelijke baan aangeboden als restaurantmanager. Dit mocht echter niet zo zijn, want Guido's moeder werd ernstig ziek en was afhankelijk van zorg. Hij putte moed en keerde terug naar het Lech-dal om zijn moeder en vader te ondersteunen. "Ik zou nu zeker niet in het Lechdal wonen en mijn leven zou er waarschijnlijk heel anders uit hebben gezien als ik de zorg voor mijn moeder toen niet had overgenomen," vervolgt Guido.

Naast zijn passie als restaurateur en clubman, is Guido in de eerste plaats een familieman en vader van twee kinderen. Zijn zoon Florian en dochter Katharina zijn zijn alles. "Op een bepaald moment in mijn leven was ik een alleenstaande ouder en moest ik de rol van moeder op me nemen. De kinderen waren toen nog erg jong en ik werkte ook fulltime in mijn restaurant. Het was niet altijd gemakkelijk, maar ik heb altijd mijn best gedaan om een goede vader voor mijn kinderen te zijn. Mijn goede vriendin en buurvrouw Irma hielp me altijd met de kinderen. Maar de weinige vrije tijd die ik had, was altijd voor mijn kinderen. Ik maakte altijd tijd voor problemen, zorgen of zelfs triviale dingen zoals een lieveheersbeestje dat ik vond en luisterde naar mijn kinderen. Ik heb me ook nooit bepaalde dag- en avondrituelen laten ontnemen. Als het bedtijd was, stond de keuken soms een paar minuten stil. Dat kwam omdat ik mijn kinderen zelf naar bed bracht, met ze zong of met ze bad. Deze momenten kan niemand me meer afnemen en ik denk met liefde terug aan deze tijd", herinnert Guido zich. Dat de familie een liefdevolle band met elkaar heeft, blijkt ook uit het feit dat het restaurant na al die jaren nog steeds door een familie wordt gerund. "99% van de mensen die hier werken zijn familie. Florian en Katharina zijn hier elke dag en helpen mee. Mijn schoonkinderen en zelfs mijn kleinkinderen zijn er ook. Het is geweldig en ik realiseer me altijd hoeveel geluk ik heb met zo'n hechte familie," zegt Guido stralend.

Toen Guido zijn restaurant zo'n 45 jaar geleden opende, had hij al innovatieve ideeën die behoorlijk onconventioneel waren voor die tijd, maar ook voor de regio. Toch herinneren veel mensen zich nog de legendarische schuimparty's of het strandfeest met een kubieke meter zand in de Urbanstube. Guido was vaak een pionier en zelf is hij ook onconventioneel gebleven. Hij is wie hij is en laat zich niet kisten. Hij houdt zich aan zijn woord en zegt waar het op staat. Als je bijvoorbeeld met de gepassioneerde restauranthouder praat over de toeristische weg van het Lechtal, dan is hij ongetwijfeld van mening dat er maar één weg is die bij het dal past - namelijk die van het natuurlijke, originele en authentieke toerisme. "Als je iets zegt of adverteert, dan moet het waar zijn. Anders kun je het beter met rust laten. Massatoerisme en feesttoerisme passen hier gewoon niet. Toch hoeven we ons in het Lechdal niet te verstoppen. Toerisme met gezond verstand, zeg maar - dat is mijn motto," zegt Guido.